Η νεράιδα!

Νεράιδα!!!! 
....... έστρεψε τα μάτια στην ηλιαχτίδα που έμπαινε από την μικρή χαραμάδα. Η πόρτα, το παντζούρι, όπως και η κουρτίνα ήταν καλά κλεισμένα. Εκείνη βρήκε τον τρόπο και τρύπωσε στο σκοτεινό σπίτι. Έπλεξε όλα τα χρώματα της ίριδας σε μια δέσμη φωτός... Το ταξίδι της απρόσκλητης επισκέπτριας σταματούσε πάνω σε μια μικρή κορνίζα. Μια κορνίζα που μέσα βρισκόσουν εσύ! Εσύ την στόλιζες και την έκανες ακόμα πιο όμορφη πιο ξεχωριστή. Κοίταξε τα καστανόξανθα μαλλιά που πλαισίωναν το μικρό προσωπάκι της, τα κάστανα ναζιάρικα ματάκια, την πανέμορφη γαλλική μυτούλα και το κερασένιο στόμα! "¨Τι όμορφη που είσαι καρδιά μου, Πόσο πολύ μου λείπεις". Έστειλε πίσω τη σκέψη η οποία άρχισε να της φέρνει όμορφες αναμνήσεις από εκείνη.... Εκείνη που λατρεύει, πολύ, υπερβολικά!!!.... "Σε αγαπώ Νεράιδα μου!"..... Χρύσα Ζανεσή Αλεξάκη

Σερφάρω αγάπη μου... Σερφάρω!

Σερφάρω Αγάπη μου... Σερφάρω!


Ένα μυθιστόρημα ιδανικό για όλους όσους σερφάρουν ανελλιπώς...!!!!

Το δάκρυ τ΄ουρανού

Το δάκρυ τ΄ουρανού.

«Oυπς! Ωχ! Άντε πάλι! Δεν ευχαριστήθηκες ακόμα;»

Η Εύα γύρισε το πρόσωπο και κοίταξε όσο πιο ψηλά μπορούσε να φτάσει το βλέμμα της. Προσπάθησε να διαπεράσει το μονότονο και μουντό γκρίζο του ουρανού  αναζητώντας το φωτεινό του γαλάζιο. Τα πυκνά σύννεφα την εμπόδισαν να φτάσει στην ποθητή της απόχρωση. Μέρες τώρα εκείνος είχε φορέσει ένα απαίσιο πανωφόρι το οποίο δεν του πήγαινε καθόλου. Γκρίζα και μαύρα σύννεφα, το είχαν  κεντήσει με περίσσια χάρη αφαιρώντας από την απεραντοσύνη του το χρώμα που τον χαρακτηρίζει. Το γαλάζιο.

«Δεν ευχαριστήθηκες ακόμα να κλαις;» Αναρωτήθηκε ξανά  η Εύα στη δεύτερη χοντρή σταγόνα βροχής που έπεσε με δύναμη στην άκρη των χειλιών της προκαλώντας της ένα μικρό πόνο. «Πέντε μέρες είσαι μελαγχολικός και κλαμένος. Γιατί; Ποιος σε πλήγωσε; Ποιος είναι άραγε η αιτία που σε στενοχώρησε; Άκου ουρανέ την συμβουλή μου  γύρισε  σελίδα και βάλε τα γιορτινά σου! Φόρεσε το λαμπερό σου χρώμα και άφησε ελεύθερα τα άσπρα  σύννεφα να βγουν σεργιάνι στο απέραντο γαλάζιο σου! Δώσε στον ήλιο την ελευθερία του να προβάλει και να ζεστάνει την παγωμένη σου καρδιά. Ίσως έτσι να σε βρει και ο θεός του έρωτα και να σε σημαδέψει με το βέλος του, όπως βρήκε και μένα!! Μέσα σε αυτήν την παγωνιά εγώ φλέγομαι από την φωτιά της αγάπης! Άσε τον ήλιο να βγει ουρανέ!!  Άφησε τον ελεύθερο λοιπόν! Μην τον κρατάς φυλακισμένο πίσω από την μαύρη συννεφιά σου ! Όπως εμένα που δεν μπορείς να με κρατήσεις φυλακισμένη στη θαλπωρή του σπιτιού μου, ούτε με την μονότονη και λυπημένη βροχή σου, ούτε με το τσουχτερό σου κρύο!  Δεν πτοούμε  για να βγω στους δρόμους και να φωνάξω πόσο χαρούμενη είμαι, πόσο ευτυχισμένη! Καμία  θερμοκρασία των μείον 2 βαθμών καμιά μπόρα δεν μπορεί να σκιάσει την χαρά μου! Κοίταξε, με έχεις  παγώσει, σε λίγο  από την ζήλια σου θα με κάνεις  και μούσκεμα, προκειμένου  να  εμποδίσεις τον δρόμο μου και να μη φτάσω στον προορισμό μου.  Όμως εγώ προχωράω για εκεί που με οδηγεί η καρδιά και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο  πέρασμα μου, εωσότου να βρεθώ κοντά σε αυτόν που αγαπώ! Να του εξομολογηθώ  ακόμα μια φορά πόσο τον αγαπώ! Να χωθώ στην αγκαλιά του και να γευτώ τα χάδια του, τον έρωτα του! Τι σημασία έχει αν κάνει κρύο! Η αγκαλιά του είναι ζεστή από τις φλόγες της αγάπης του! Τα χάδια του θα ζεστάνουν το κάθε εκατοστό του κορμιού μου! Ο έρωτας του είναι ηφαίστειο έτοιμο να εκτοξεύσει την λάβα του στα δικά μου σωθικά!   Κανένας χειμώνας, καμιά βαρυχειμωνιά δεν μπορεί να εμποδίσει την φωτιά της αγάπης να ανάψει! Καμιά βροχή καμιά ξαφνική νεροποντή δεν μπορεί να την σβήσει! Κανένα χιόνι δεν μπορεί να την καταψύξει! Εκείνη γλιστρά πάνω του σαν καλλίγραμμη σταρ του  πατινάζ και ξεφεύγει, μεγαλώνει,  θεριεύει ακόμα και στη καρδιά του χειμώνα!  Πέταξε λοιπόν ουρανέ τα μαύρα πανωφόρια, διώξε τα σύννεφα και άσε να βγει ολόλαμπρος ο ήλιος. Ένας χειμωνιάτικος ήλιος είναι ότι καλύτερο για μια ερωτευμένη καρδιά όπως η δική μου! 

ΣΤ, έλα

ΣΤ,έλα

........Η ευχή που της έδωσε τότε, περισσότερο τη στενοχώρησε παρά τη χαροποίησε. Διέκοψε βιαστικά την τηλεφωνική συνομιλία και έγειρε στην καρέκλα αποκαμωμένη, σφίγγοντας το κεφάλι της. Τα λόγια της Μαρίας…, στριφογύριζαν στο μυαλό της, ενώ η απογοήτευση σκοτείνιασε το πρόσωπο της. «Εύχομαι κάποια στιγμή να είστε και πάλι μαζί, Στέλλα…» «Δε ζητάω πια το γυρισμό του. Φρόντισε μόνο, σε παρακαλώ, να τον κάνεις όσο πιο χαρούμενο μπορείς…» Έσφιξε δυνατά τα μάτια να μην κυλήσουν τα δάκρυα που θόλωσαν την όραση της. Τον αγαπούσε! Τον λάτρευε!... Οι μέρες, οι μήνες, περνούσαν και εκείνη ζούσε μέσα από τις χιλιάδες αναμνήσεις που της είχε χαρίσει. Ήταν μια ζωντανή νεκρή! Ποτέ δεν κράτησε κακία σε εκείνη, ούτε και σε εκείνον που την έβαλε στη ζωή του… Είκοσι μήνες μετά, καθόταν δίπλα του σε ένα ραντεβού που εκείνος της ζήτησε! Είκοσι μήνες μετά, θυμήθηκε την ευχή που της έδωσε τότε η Μαρία… καθώς της έδινε το φιλί της συγγνώμης του και συνάμα πίσω το γέλιο, τη ζωή!... Έδεσαν σφιχτά τα χέρια και ξεκίνησαν να περπατήσουν σε νέους δρόμους, καθαρούς, με οδηγό την αγάπη. Κάποιες κακοπροαίρετες ή και απεγνωσμένες προσπάθειες, που έκαναν ορισμένοι για να διαλύσουν τον έρωτα τους, κλόνισαν για λίγο την εμπιστοσύνη της μα δυνάμωσαν την αγάπη τους και έπεσαν στο κενό… Ήταν αποφασισμένοι να μείνουν αγκαλιασμένοι για όσο καιρό η μοίρα και ο Θεός ήθελε!!!!.........(αποσπασμα απο τη ΣΤ,έλα Χρύσα Ζανεσή Αλεξάκη