Η Μοναξιά και η θύμηση

                  Η Μοναξιά και η Θύμηση

          Άδικα έψαχνε απελπισμένα, απεγνωσμένα να βρει ένα χέρι να την ακουμπήσει, ένα στόμα της μιλήσει. Κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να της χαρίσει οτιδήποτε. Ούτε καν μια αγκαλιά, ένα χάδι ένα λόγο παρηγοριάς. Όλοι την μισούσαν θανάσιμα και την αγαπούσαν παθιασμένα! Όλοι την απέφευγαν και την ζητούσαν απελπισμένα…… Κουράστηκε από αυτήν την μάταιη αναζήτηση και άφησε το κορμί της σαν κάτι  εντελώς άχρηστο να ξεκουραστεί σε μια πέτρα. Κάθισε πάνω σε αυτή και σκούπισε το καταϊδρωμένο πρόσωπο της ένα πικρό παράπονο ξεχύθηκε δειλά από τα χείλη της.

          « Δεν φταίω εγώ για αυτό που είμαι. Δεν φταίω!»

          « Καμιά μας δεν φταίει! Καμιά μας!»

          Η φωνή που ακούστηκε την ξάφνιασε και γύρισε γρήγορα το κεφάλι  να δει από πού ερχόταν. Πίσω της καθόταν μια γυναίκα, η μισή ήταν μια πεντάμορφη νέα και η άλλη μισή μια κακογερασμένη γριά!  Άρχισε να την παρατηρεί προσεχτικά. Τα ρούχα της τα μισά μαύρα κατάμαυρα και τα άλλα ραμμένα με μια πανδαισία χρωμάτων. Στάθηκε το βλέμμα της στο  πρόσωπο της; Τι παράξενο που ήταν! Χαρούμενο και θλιμμένο συνάμα. Το στόμα της το μισό χαμογελαστό και το υπόλοιπο σφιγμένο. Τα μάτια της το ένα σαν να χανόταν σε μια απέραντη ευτυχία και το άλλο γεμάτο δάκρυα……  «Ποια είσαι;» την ρώτησε και αμέσως συνέχισε Όποια και αν είσαι και μόνο που μου έδωσες σημασία, που απάντησες στην ερώτηση μου, έγινες σημαντική για μένα! Ευχαριστώ!»

«Πως σε λένε;» την ρώτησε η παράξενη άγνωστη

« Μοναξιά! Εσένα;»

«Θύμηση!»

«Θύμηση! Είσαι η εκείνη που αγαπούν όλοι! Μέσα σου κρύβεις τις αναμνήσεις! Τώρα καταλαβαίνω το παρουσιαστικό σου … οι καλές και οι κακές»

«Μοναξιά! Είσαι η αιτία για να ζω εγώ!»

«Η μια συμπληρώνει την άλλη»

Η Θύμηση σηκώθηκε και κάθισε δίπλα στη Μοναξιά.

«Εγώ ανασκαλίζω τις θύμησες…»  είπε η Θύμηση

«Στις ατελείωτες  ώρες της Μοναξιάς» συμπλήρωσε η Μοναξιά……. Χρύσα Ζανεσή Αλεξάκη ( απόσπασμα)

                            Η θεατρίνα

- Εγώ είμαι θεατρίνα το ακούτε; Είμαι ηθοποιός! Μπορεί να μην έβγαλα καμία δραματική σχολή να μη υπάρχουν στους τοίχους μου καδραρισμένα διπλώματα και έπαινοι, να μην έχω πάρει μέρος σε μεγάλες παραστάσεις, όμως είμαι καλύτερη από όλους αυτούς  τους διάσημους! Μπορώ και παίζω όλων των ειδών τα θέατρα, κωμωδίες, παρωδίες, δράματα, μονόπρακτα, ραψωδίες και τα καταφέρνω περίφημα! Μπορώ και κρύβω την λύπη μου πίσω από ένα διάπλατο χαμόγελο! Την στεναχώρια μου με μια έντονη και χαρούμενη συζήτηση!  Τον πόνο μου και την κούραση μου με ένα χορό! Τη μοναξιά μου με γέλια και πειράγματα! Τα δάκρυα τα αφήνω να τρέχουν μέσα από τις κόρες των ματιών μου για να μη στεναχωρήσω κανένα σας!!! Την χαρά μου σε ξεφαντώματα και αστεία!!  Και τις μοναχικές ώρες τότε που κανένα μάτι δεν με βλέπει παίζω μονόπρακτο! Μιλάω για το ταλέντο μου! Ναι, δίνω συγχαρητήρια στον εαυτό μου, που καταφέρνω να σας ξεγελάω και να εισπράττω τόσο απλόχερα το χειροκρότημα σας!! Ανέβηκα μόνη μου στο βάθρο που εσείς μου στήσατε! Εκεί που πρέπει να είμαι! Απλώς θεατής στη ζωή σας με πρωταγωνιστικό ρολό! Η μεγάλη μου επιτυχία!!! Είμαι ηθοποιός εγώ!!!  Ηθοποιός; Άραγε είμαι ηθοποιός; Μήπως είμαι ένας κλόουν; Ναι! Αυτό είμαι ένας κλόουν που φοράει τη χαρούμενη λυπημένη μάσκα του και κανένας σας δεν μπορεί να με καταλάβει….. Χρύσα Ζανεσή Αλεξάκη.

                                                Σε περιμένω!

 Δεν υπάρχει πια δύναμη, κουράγιο, θέληση. Εξαντλήθηκαν και τα τελευταία αποθέματα που διέθετε. Κοιτάζει γύρω της απογοητευμένη. Τίποτα σιωπή. Μια βαριά και βασανιστική σιωπή. Τα πάντα είναι στη θέση τους! Όλα  είναι όπως ακριβώς τα άφησες πριν της πεις το πικρό αντίο. Κοιτάζει το πορτρέτο σου στη αριστερή γωνιά του σαλονιού και χάνεται στο μελένιο βλέμμα σου. Αργά με σερνάμενα τα βήματα της σε πλησιάζει, με συλλαβιστές τις λέξεις να βγαίνουν από το στόμα της σε ρωτάει.

-         Που  εί σαι ; Που βρί σκε σαι;

Ασάλευτο το πρόσωπο, κερωμένο από την λαδομπογιά μένει ατάραχο και ανέκφραστο να την κοιτάζει.

Εκείνη συνεχίζει

–       Μου λεί πεις. Α σή κω τη  η  α που σί α σου. Πό τε θα γυ ρί σεις;  Εξακολουθεί να στέκεται μπροστά σου σαν να περιμένει απάντηση στις ερωτήσεις της από ένα άψυχο πίνακα ζωγραφικής. Με αργά βήματα κατευθύνεται στο υπνοδωμάτιο της. Έντονη και εκεί η παρουσία σου! Τα ρούχα σου πάνω στο κομοδίνο έτσι όπως τα άφησες μόνο που άρχισαν να χάνουν το χρώμα τους. Άραγε από τι; Μήπως από τα χάδια που τους έχει χαρίσει ή από την πολυκαιρία; Τα παπούτσια σου εκεί καλογυαλισμένα και καθαρά όπως πάντα σου άρεσαν. Όμως  και αυτά έχασαν τη φόρμα τους! Σηκωθήκαν ελαφρά οι μύτες  και παραμορφώθηκε η σόλα τους. Τα χάιδεψε  τρυφερά και αναστέναξε.

–       Εδώ είσαι ποτέ δεν έφυγες! Έχω ακόμα κουράγιο, δύναμη και θέληση να σε περιμένω! Τι σημασία έχει που λυγίζω καμιά φορά σαν άνθρωπος. Που με πνίγει η μοναξιά της απουσίας σου. Είμαι εδώ και περιμένω εκείνη την μέρα, εκείνη την ώρα, εκείνη τη  στιγμή που θα σφιχταγκαλιαστούμε και θα γεμίσουμε φιλιά τα πρόσωπα μας!   Εδώ είμαι και περιμένω!!!!...... Χρύσα Ζανεσή Αλεξάκη