.jpg)
ΣΤ, έλλα Το ημερολόγιο μιας πλήγης.
Χαμογέλασε και γύρισε το βλέμμα της σε μένα
κάνοντας την ίδια κίνηση με τότε, δίνοντας μου να καταλάβω ότι και αυτή η
αφήγηση έφτασε στο τέλος της. Παράλληλα άφησε μπροστά μου μια καλοδιιπλωμένη
σελίδα. Μη ξεχάσεις να γράψεις και αυτό, είναι το μόνο που κράτησα για τον εαυτό
μου, δεν του το έδωσα ποτέ, Την άνοιξα προσεκτικά και άρχισα να διαβάζω τα
λιγοστά λόγια τα οποία ήταν γραμμένα πάνω της. Η Στέλλα δεν μιλούσε. ¨Σε αγάπησα πιο πολύ από την ζωή μου. Ζούσα
και ζω μόνο για σένα! Είσαι η ανάσα μου και ας μου στέρησες το
οξυγόνο μου! Είσαι η ευτυχία μου και ας μου πρόσφερες δυστυχία! Όση αγάπη και αν άπλωσα στα πόδια σου δεν
κατάφερα να σε ακουμπήσω ούτε επιδερμικά! Σου συγώρησα πολλά και θα μπορούσα και άλλα τόσα. Ένα μόνο δεν θα συγχωρήσω ποτέ στον εαυτό μου! Που σε αγάπησε τόσο
δυνατά τόσο παραφορά! Αυτό δεν θα του το
συγχωρήσω ποτέ! Τ΄ ακούς ποτέ!¨... (Απόσπασμα από την ΣΤ, έλλα Το ημερολόγιο μιας πληγής. Υπό έκδοση)
