ΕΡΩΤΑΣ ΔΥΝΑΣΤΗΣ 
(απόσπασμα. Μια αληθινή ιστορία αγάπης όπως μου την αφηγήθηκε η ΣΤΕΛΛΑ, από το καινούργιο μου πνευματικό παιδί!!! προς έκδοση ) Χρύσα Ζανεσή Αλεξάκη
.........Στη σκέψη της Παναγίας, αναστέναξε. Έφερε στο μυαλό της το βουνό, στο οποίο ήταν κτισμένη. Πήρε τ’ όνομα της από την τσάμπα, δηλαδή τη σπίθα, στην τοπική διάλεκτο του χωριού Αρχαγγέλου. Μια σπίθα που έγινε φωτιά, ήταν και το όνομά του. Μια φωτιά που έγινε λαίλαπα για την Στέλλα και έκαιγε τα πάντα στο πέρασμα της. Μέχρι σ’ ένα σημείο του δρόμου έφτανε το αυτοκίνητο και μετά συνέχιζες με τα πόδια. Έκλεισε τα μάτια, τον έφερε κοντά της. «Έλα, αγάπη μου, πάρε κουράγιο να ανέβουμε με τη σκέψη μου. «Έλα, δώσε μου το χέρι σου, πάμε να εκπληρώσουμε το τάμα μας». Του έπιασε το χέρι και το κράτησε σφιχτά στο δικό της και άρχισαν να ανεβαίνουν. «Κουράγιο, είναι μόνο τριακόσια σκαλοπάτια», μονολόγησε. Η κούραση τους κατέβαλλε. Η ανάσα τους έγινε πιο γρήγορη. Ο τοίχος από το προαύλιο φάνηκε. Τα σκαλιά τέλειωναν..........