Πάμε, καρδιά μου...

Πάμε, καρδιά μου...

 Κοντοστάθηκε. Αναστέναξε βαθιά και έριξε το βλέμμα της στα σκαλιά. Δεν ήταν πολλά, έξι, επτά… Ήταν, όμως, αναγκαίο να τα ανέβει για να βρεθεί κοντά του. Έφερε το χέρι στην καρδιά και τη χτύπησε ελαφρά σαν να την καθησύχαζε. Με αργά αλλά σταθερά βήματα, μέτρησε τα σκαλοπάτια και στάθηκε μπροστά στην επιβλητική πόρτα. Κόλλησε το πρόσωπό της στο μικρό διακοσμητικό τζάμι. Το αμυδρό φως στο εσωτερικό του σπιτιού, φανέρωνε ότι το σπίτι ήταν άδειο. Η απογοήτευση επισκέφτηκε με μεγαλοπρέπεια την καταπονημένη καρδιά της, παρόλα αυτά εκείνη, χτύπησε επίμονα το κουδούνι. Απάντηση καμία! «Όχι σήμερα! Πού είσαι σήμερα που σε έχω τόση ανάγκη; Ήθελα να μιλήσω, να ξεχαστώ, να αντλήσω λίγη δύναμη για αύριο. Πίστευα πως θα με περίμενες… Θα με έκλεινες στη ζεστή αγκαλιά σου, έστω και για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Τελικά, δεν έχει καμία σημασία αν για μένα είσαι η ζωή! Καμία απολύτως, ακόμη κι αν εγώ δίνω τη ζωή μου για σένα. Εσένα που έβαλα στο πιο ψηλό βάθρο της καρδιάς και κέντησα με το αίμα της το Σ’ ΑΓΑΠΩ! Όποτε σε έχω ανάγκη είσαι τόσο, μα τόσο μακριά!» Άλλος ένας αναστεναγμός ξέφυγε από τα σφιγμένα χείλη της. Γύρισε ξανά το βλέμμα στα σκαλιά και πήρε το θάρρος να τα κατέβει. «Πάμε, καρδιά μου, κι αυτή τη δοκιμασία θα την περάσουμε μόνες μας…»(απόσπασμα) Χρύσα Ζανεσή Αλεξάκη