ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ, Ή ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ;

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ¨Η ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ;

Θυμάμαι!! 9 Μαρτίου 2014. Η νύχτα μικρή, και οι σκέψεις ανακατωμένες στο μπερδεμένο μου μυαλό. Οι δείχτες του σπαστικού ρολογιού που βρισκόταν στο κομοδίνο, έτρεχαν, σαν ένα αόρατο χέρι να τους γύριζε με μανία. Δίπλα μου στο διπλό κρεβάτι ξαπλωμένη εσύ! Παραδομένη σε ένα ήρεμο ύπνο. Είχες κουραστεί σήμερα, έπρεπε να τους προλάβεις όλους, να τους δεις να τους αποχαιρετίσεις. Σε κοίταζα έτσι όπως κοιμόσουν, προσπαθούσα να συγκρατήσω στο μυαλό μου και την παραμικρή λεπτομέρεια από το πολυαγαπημένο προσωπάκι σου. Σε είχα απαλά αγκαλιά για να μη σε ξυπνήσω, ενώ έδινα συχνά φιλάκια στα βελούδινα μαγουλάκια σου. Σε λίγες ώρες θα ήσουν πολύ μακριά! Ο πόνος αβάσταχτος, δεν είχα όμως το δικαίωμα να φώναζα, να έβγαζα από μέσα μου την κραυγή που με έπνιγε! Προτίμησα τη σιωπή! Τη σιωπή και τις σκέψεις! Σκέψεις προσευχές! Προσευχές για σένα! Για την μητέρα σου! Για την εγγονή μου και την κόρη μου. Και το καταραμένο ρολόι, όλο και πιο βιαστικά κατάπινε τις ώρες. «Εσύ που είσαι εκεί ψηλά, γίνε σκέπη τους! Γίνε καθοδηγητής στα άγνωστα, στα ξένα μέρη που θα περπατήσουν! Θεέ μου βλέπε τους! Δως μου και μένα την δύναμη το κουράγιο να αντέξω τον χωρισμό. Να αντέξω να μην βλέπω την Χρύσα μου, να μη την αγκαλιάζω, να μη της μιλάω. Δύναμη να μην την περιμένω να γυρίσει από το σχολείο. Να μην την περιμένω στη δουλειά. Να μη βλέπω την Χαρά μου! Την κόρη μου! Κουράγιο για την μέρα που θα ξημερώσει.». Ο ήλιος βγήκε δειλά εκείνη την δευτέρα του Μάρτη! Ήταν και εκείνος λυπημένος. Και πριν ακόμα φτάσουν οι αχτίνες του στη γη, αλάγερψες και χάθηκες από τα μάτια μου κρατώντας από το χέρι την μανούλα σου!. Έμεινα εκεί όρθια στην πόρτα και παρακαλούσα να ζω ένα όνειρο.  Όταν θα ξυπνούσα,  εσύ θα έπαιζες στην αυλή με τα χώματα, εκεί δίπλα στη κίτρινη τριανταφυλλιά. Έτσι φύγατε από την ζωή μου εκείνο το πρωινό του Μάρτη στις 10 3 2014. Πέρασε ένας χρόνος! Ένας ολόκληρος χρόνος! Εμένα γιατί μου φαίνεται πως πέρασε ένας αιώνας;;;; Χρύσα Ζανεσή Αλεξάκη